Ο κύριος σκοπός που δίνουν τα δόντια σας είναι να μασάτε φαγητό. Αυτό επιτυγχάνεται καθώς η τροφή πίνεται ανάμεσα στο ανώτερο και το κάτω δόντι μέσα από ένα είδος διαδικασίας λείανσης. Προφανώς, η αποτελεσματικότητα αυτής της διαδικασίας θα καθορίζεται σε μεγάλο βαθμό από το πόσο αποτελεσματικά τα δόντια είναι σε θέση να συναντήσουν και να διαλύσουν τα σωματίδια τροφίμων.
Δεν πρέπει λοιπόν να προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι το μεγαλύτερο μέρος του τι συμβαίνει σε ένα οδοντιατρικό γραφείο έχει να κάνει είτε με τη διατήρηση είτε με τη βελτίωση του τρόπου με τον οποίο τα άνω και κάτω δόντια έρχονται μαζί. Μετά από όλα, πολύ λίγοι άνθρωποι θέλουν να περάσουν από τη ζωή τρώγοντας τίποτα πιο προκλητικό από την κρέμα σιταριού, υγρά ή μύδια.
Έτσι, όταν ένα δόντι επισκευάζεται, ο κύριος λόγος που γίνεται (εκτός από την ανακούφιση του πόνου) είναι να “σώσει” το δόντι έτσι ώστε να είστε σε θέση να μασάτε και να δαγκώνετε με vim και σφρίγος.
Έτσι, εμείς οι οδοντίατροι κάνουμε πολλά πράγματα για να κρατήσουμε αυτά τα δόντια κοπώντας με τον σωστό τρόπο. Τους γεμίζουμε (ανακατασκευή), κάνουμε κορώνα και γέφυρες (για να τα διατηρήσουμε στη θέση τους), να τα μετακινήσουμε (ορθοδοντία), να τα καθαρίσουμε και να τα γυαλίσουμε (για να επιβραδύνουμε τη φθορά) και, αν χρειαστεί, να τα αντικαταστήσουμε εντελώς (οδοντοστοιχίες). Αλλά όλα αυτά γίνονται στο όνομα της διατήρησης ή βελτίωσης του “δαγκώματος” του ασθενούς.
Για να θεωρείται καλό το δάγκωμα, τα δόντια πρέπει να αλληλοσυνδέονται απαλά όπως τα γρανάζια σε έναν τροχό. Όλες οι κοιλάδες και τα ελαιόδενδρα στα πάνω δόντια θα πρέπει να είναι το αντίστροφο αυτών που βρίσκονται στο κάτω μέρος, έτσι ώστε όλα να έρχονται μαζί σε τέλεια αρμονία.
Αλλά ποιος κοροϊδεύει ποιος; Εμείς οι άνθρωποι δεν έχουμε καταφέρει ποτέ να κάνουμε τίποτα σε τέλεια αρμονία … και σίγουρα φέρνοντας τα δόντια μας απόλυτα δεν είναι κάτι που πολλοί από εμάς μπορούν να κάνουν και οι δύο.
Όταν το δάγκωμα δεν είναι σωστό, πολλά είδη προβλημάτων μπορούν να αναπτυχθούν. Όταν το μάσημα δεν γίνεται τόσο καλά όσο μπορεί να είναι, μπορεί σε μερικές περιπτώσεις να οδηγήσει σε πεπτικά προβλήματα, πόνους στο σαγόνι που ονομάζονται TMJ (αυτό μπορεί να αισθανθεί σαν αυτί), πονοκεφάλους και μπορεί ακόμη και να εμφανιστεί σε πολλές περιοχές του σώμα που τα δόντια δεν φαίνονται σε όλα τα δόντια που σχετίζονται.
Επίσης, τα ίδια τα δόντια μπορούν να φθαρούν ταχύτερα, δεδομένου ότι υπάρχει περισσότερη τριβή από ότι θα έπρεπε να είναι.
Ένα υπερβολικά σκληρό δάγκωμα που ονομάζεται “σφίξιμο” μπορεί να προκαλέσει μια σειρά προβλημάτων, όπως πονοκεφάλους, ανισορροπία, χαλαρά δόντια, μυϊκούς σπασμούς και ασθένεια ιδιοσυγκρασιακής άρθρωσης (T.M.J.). Ο τελευταίος επηρεάζει τις αρθρώσεις των γνάθων που οδηγούν σε κλικ, στις αρθρώσεις των γνάθων και ίσως στην αρθρίτιδα στον αρθρικό σωλήνα.
Συνήθως, το σφίξιμο γίνεται τη νύχτα όταν κοιμάστε. Αν ξυπνήσετε το πρωί και το στόμα και το σαγόνι σας αισθάνονται κουρασμένοι, όπως μιλάτε όλη τη νύχτα, ο “σφιγκτήρας” θα μπορούσε να είναι ο λόγος.
Ένα άλλο πρόβλημα τσίμπημα ονομάζεται επίσης “bruxism” ή λείανση. Αυτό έχει επίσης παρόμοια επίδραση στη σιαγόνα όπως το σφίξιμο. Αυτό συμβαίνει συνήθως τη νύχτα, αλλά μπορεί να οδηγήσει σε υπερβολική φθορά των δοντιών. Για να ελέγξουμε αυτά τα προβλήματα και άλλα προβλήματα μαστίγας που κάνουμε στο γραφείο μας, κάνουμε μια λεπτομερή ανάλυση τσίμπημα και η θεραπεία περιλαμβάνει προληπτικά και διορθωτικά μέτρα.
Τα προβλήματα τσιμπήματος καλύπτονται συνήθως από την Ιατρική Ασφάλειά σας και μπορούν να αντιμετωπιστούν συντηρητικά στο 90% των περιπτώσεων. Εάν αφεθεί χωρίς θεραπεία, μπορεί να οδηγήσει σε απώλεια δοντιών και ακόμη και χειρουργική επέμβαση της γνάθου.
Στο παρελθόν, οι οδοντίατροι επισκευάστηκαν φθαρμένα, αλλά με άλλο τρόπο υγιή δόντια, τοποθετώντας τα κάτω και τοποθετώντάς τα με καπάκια ή στέμματα, αποδυναμώνοντας μερικές φορές τη δομή τους. Οι καλλυντικοί οδοντίατροι μπορούν τώρα να αποκαταστήσουν το σμάλτο των δοντιών με διαδικασίες που όχι μόνο βελτιώνουν την εμφάνιση των δοντιών, αλλά και ενισχύουν τους όλους σε λίγες σχεδόν άστιμες και ανώδυνες επισκέψεις.
Οι τεχνικές περιλαμβάνουν τη συγκόλληση καπλαμάδων από πορσελάνη σε μεγάλη επιφάνεια και την τοποθέτηση ισχυρών πορσελάνινων επιχρισμάτων στα πίσω δόντια. Αυτές οι οδοντικές αποκαταστάσεις συνήθως διαρκούν πέντε έως δεκαπέντε χρόνια.